Teksty. Z perspektywy Tybetańczyków

 

Pałac Potala

Taszi

 

Czerwony książę mego serca,

sycisz głód tysiącletniej historii. Twoja obecność

każe kiełkować wiedzy w ogrodzie świadomości.

Migocący w oczach wieczny ogień maślanej lampki Płonie

moim potem i krwią.

 

Kraina Śniegu powierzyła ci dosłownie wszystko,

a ty odpłacasz nieustraszonym głoszeniem prawdy

w imię naszych nadziei i modlitw.

 

Pałacu Potala!

Serce moich dziadów Spoczywa

na wysokości twego tronu.

Do końca życia

będę zdobił twe filary złotymi obręczami.

 

Wściekły wicher ze wschodu

tylekroć kaleczył twą delikatną postać sztyletami ognia.

 

O wielki joginie, z którego serca tryska, jak krew

naszych żył, nieskalane współczucie,

powstaniesz przeciw wyzwaniom historii.

 

Ucieleśniasz cały naród

Dumnie odpierając grad ciosów,

głuchy na ryk bestii o ostrych kłach

i warczenie psa, który przybiera pozę lwa.

 

Pałacu Potala!

Samotny, niezmienny bohaterze. Na wieki

Służyć będę twoim błogosławieństwom.

 

Pałacu Potala!

Od dnia, w którym przywitałem słońce i księżyc,

Po dzień, gdy ustanie bicie mego serca,

Ciałem, mową i umysłem wierny ci będę niewzruszenie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Autor pochodzi z Rebgongu w Amdo (przyłączonym administracyjnie do chińskiej prowincji Qinghai).