Namlojak z prowincji Amdo (chiń. Qinghai) spędził w więzieniu cztery i pół roku za “zagrożenie bezpieczeństwu państwa”. Zwolniono go 14 listopada 1997. W 1999 roku zdołał uciec do Indii.
 
 

Dwudziestodziewięcioletni Namlojak został aresztowany 9 maja 1993 roku pod zarzutem prowadzenia podziemnej działalności politycznej i szpiegostwa. W miasteczku Xinghai podeszło do niego trzech oficerów okręgowego Biura Bezpieczeństwa Publicznego i zaprosiło go do pobliskiego hotelu. Czekali tam na nich inni funkcjonariusze, w tym dyrektor Departamentu Bezpieczeństwa Państwa, którzy dokonali aresztowania.

Po zatrzymaniu dziewięciu funkcjonariuszy przeszukało dom Namlojaka, którego skuto i przewieziono do aresztu. Skonfiskowano album ze zdjęciami oraz raporty poświęcone edukacji i sytuacji społecznej. Zaczęły się wielogodzinne przesłuchania i tortury.

Okazało się, że od grudnia 1992 roku Namlojak i jego dwaj przyjaciele, Lukar Dzam i Cegongjal, byli podejrzewani o założenie podziemnej organizacji o nazwie Czi Po (“Gotowi na śmierć”). Zarzucano im “próbę przekazania tajemnic państwowych za granicę”, ale żaden nie przyznał się do szpiegostwa.

28 lipca 1994, na polecenie Departamentu Bezpieczeństwa Qinghai, Sąd Ludowy Tybetańskiej Prefektury Autonomicznej (TPA) Conub (chiń. Haixi) przeprowadził tajny proces. Żaden z trzech podsądnych nie miał adwokata.

Proces trwał jeden dzień. Sąd uznał ich za winnych “działalności szpiegowskiej” i utworzenia “grupy kontrrewolucyjnej”. Namlojak został skazany na 12 lat, Lukar Dzam na 17, a Cegongjal na 16 lat więzienia. Wszyscy złożyli apelacje do sądu wyższej instancji, tłumacząc, że wyroki są niesprawiedliwe, a oskarżenia bezpodstawne.

W więzieniu Lukar Dzam zapadł na zdrowiu. Na początku 1995 roku lekarze z Ludowego Szpitala Conub orzekli, że jest w bardzo ciężkim stanie i grozi mu śmierć. Obawiając się oskarżeń o nieludzkie traktowanie, władze udzieliły mu natychmiast zwolnienia warunkowego. Chorował również Cegongjal.

Wszyscy trzej prowadzili w więzieniu strajki głodowe. Władze musiały w końcu uznać, że ich postawa zakłóca proces “resocjalizacji” innych więźniów, i zgodziły się na zwolnienie za kaucją (zgodnie z art. 26 ustawy o odbywaniu kar i art. 24 kodeksu karnego wykonawczego).

24 czerwca 1997 Namlojak i Cegongjal zostali zwolnieni za kaucją na dwa miesiące. 13 sierpnia 1997 aresztowano ich ponownie.

Wyższy Sąd Ludowy Qinghai postanowił wreszcie rozpatrzyć apelacje obu skazanych. Specjalnie powołana komisja rozpatrzyła ich sprawę ponownie. 7 września 1997 ogłoszono wyrok: skazani popełnili przestępstwa “zagrażające narodowej jedności” i powinni zostać za nie ukarani. Wyrok sądu z Conub uznano jednak za zbyt wysoki, anulowano go i ogłoszono nowy. Namlojak został skazany na cztery lata więzienia, a Cegongjal na sześć lat.

Namlojak urodził się 10 stycznia 1970 roku w wiosce Lharde w Thangang (okręg Xinghai prowincji Qinghai. Przez cztery lata uczęszczał do szkoły podstawowej, następnie ukończył okręgową “szkołę średnią”. Później przeszedł kursy nauczycielskie i podjął pracę w okręgowym wydziale edukacji. W 1991 roku pojechał do Indii i przez rok uczył się w Dharamsali.

Namlojak odbywał wyrok w wielu więzieniach: okręgowym Drocang w Coszar, w Menlho, Phenjen i Delingha. Cegongjal nadal siedzi w więzieniu (Codzang; chiń. Haibei). Powinien wyjść na wolność we wrześniu 2000 roku. Z chińskich dokumentów wynika, że cierpi na gruźlicę.

Namlojak uciekł z Tybetu w lutym tego roku. 30 marca dotarł do Dharamsali.