W maju 1997 roku do klasztoru Kumbum Dzonang przybyła “grupa robocza”. Kiedy rok później nasze źródło odwiedziło świątynię, była ona zamknięta. Na stercie gruzów leżała kartka z wierszem “Moja pieśń smutku”.

Klasztor Dzonang Kumbum leży w pobliżu Szigace w centralnym Tybecie. Słynna, ogromna stupa Kumbum (“sto tysięcy wizerunków”) została wzniesiona przez Szeraba Gjalcena z Dolpo na początku XIV wieku. Zniszczono ją w czasie rewolucji kulturalnej i później odbudowano.

W maju 1997 roku w Dzonang Kumbum rozpoczęła trzymiesięczną “wizytę” dziesięcioosobowa “grupa robocza”. Źródła, które muszą pozostać anonimowe, twierdzą, że zajęcia “reedukacyjne” trwały dziesięć godzin dziennie. Już na początku klasztor opuściło ponad dziesięciu z około trzydziestu mnichów, którzy nie chcieli wyprzeć się Dalajlamy.

Wiosną 1998 roku (marzec-maj) klasztor był już zamknięty. Nie został żaden mnich. Cele albo zamknięto, albo wyłożono sianem i nawozem. Zapewne planuje się zamienienie ich w stajnie. Okoliczni wieśniacy twierdzą, że mnichów wtrącono do więzienia lub zmuszono do opuszczenia regionu. Choć w pobliskim klasztorze żeńskim zostało kilka mniszek, nie mają one żadnego nauczyciela.

W jednej z klasztornych cel znaleziono drewniane bloki do drukowania religijnych pism. Ktoś zadbał o to, żeby już nigdy nic z nich nie wydrukowano – wszystkie były dokładnie starte. Większość matryc spalono.

W ruinach klasztoru znaleziono również książeczkę komitetu “reedukacyjnego”. Na marginesie jednej ze stron któryś z mnichów napisał krótki wiersz, zatytułowany “Moja pieśń smutku”.

...Ale wtedy wpadli

Funkcjonariusze z grupy roboczej

I nic nie mogliśmy z tym zrobić

Teraz wszyscy mnisi

Co do jednego

Muszą ruszyć w drogę

Do dalekiego Amdo

Kochani rodzice

Aby was zobaczyć

I znów znaleźć szczęście

(...) [usunięto imię autora]

Wyruszy, gdy wstanie siódmy miesiąc

Na jednej z ostatnich stron ta sama ręka zapisała: “Wszystko tu zostało zniszczone przez grupę roboczą z Dzonang”.