W pobliżu lhaskiego Barkhoru, przy północnej alei Lingkhor, wyrasta betonowy, trzynastopiętrowy gmach Biura Bezpieczeństwa Publicznego – najlepsze świadectwo wagi, jaką władze chińskie przywiązują do utrzymania “stabilizacji”.

W tradycyjnej architekturze tybetańskiej ośrodki władzy zajmują miejsca “wyższe”, jak na przykład położona na szczycie wzgórza siedziba dalajlamów, Potala. Nowy gmach, pozbawiony jakichkolwiek elementów tybetańskich, kontrastuje z innymi wysokimi budynkami lhaskiej “starówki”. “Do tej pory historycznemu centrum Lhasy oszczędzano wielkich, nowoczesnych konstrukcji – mówi norweski architekt A. Sinding-Larsen, jeden z autorów książki The Lhasa Atlas: Traditional Tibetan Architecture and Townsacape (Serindia 2001). – Odróżniało ją to od większości azjatyckich metropolii. Tak eksponowany, toporny blok może okazać się smutnym precedensem, który wyznaczy przyszłość stolicy Tybetu. Stanowi zagrożenie dla jednorodności i charakteru miasta – cech, które trzeba chronić, jeśli Lhasa ma zachować swój czar”.