Pało Rinpocze

Pało (dPa’Bo) Rinpocze, ośmioletni inkarnowany lama, którego rozpoznał XVII Karmapa, został przewieziony latem zeszłego roku ze swego klasztoru do Lhasy. Od czasu ucieczki Karmapy do Indii nie może nosić zakonnych szat i musi uczęszczać do normalnej szkoły podstawowej.  Pało Rinpocze, jeden z najważniejszych lamów szkoły karma kagju w Tybecie, pozostaje pod ciągłym dozorem i nie może kontynuować studiów monastycznych. W szkole towarzyszą mu dwaj funkcjonariusze służby bezpieczeństwa. Władze ograniczyły dostęp do domu, w którym mieszka z matką. Tybetańscy mnisi, którzy znają Pało Rinpocze, uważają, że usunięcie chłopca z klasztoru jest karą za ucieczkę Karmapy do Indii w styczniu 2000 roku.

Tradycyjna siedziba Pało Rinpocze, klasztor Njenang, leży w okręgu Toelung Deczen (chiń. Duilong Deqing) w pobliżu Curphu, klasztoru Karmapy. Instytucje te łączą ścisłe więzi religijne, podobnie jak samych hierarchów, którzy w poprzednich inkarnacjach byli sobie nawzajem nauczycielami i uczniami. Cełang Taszi, jeden z głównych lamów Njenangu, uciekł do Indii z piętnastoletnim XVII Karmapą, Ugjenem Trinlejem Dordże. Po ucieczce Karmapy i usunięciu Pało Rinpocze w obu klasztorach panuje przygnębiająca atmosfera. Spadła też liczba mnichów – niektórych usunięto podczas kampanii edukacji patriotycznej, inni odeszli sami.

„Do Njenangu przyjeżdżały tłumy pielgrzymów i turystów, ale teraz się to skończyło, bo nie ma lamy – powiedział TIN mnich, który obecnie mieszka za granicą. – Podobnie z Curphu. Wielu mnichów opuściło Njenang, bo nie chcieli tam zostać bez Pało Rinpocze. Wszyscy są bardzo smutni”. Według tego źródła, mnisi nie mogą nawet posiadać zdjęć Pało Rinpocze.  Cuglag Małi Dajang miał piętnaście miesięcy, kiedy w 1994 roku XVII Karmapa rozpoznał w nim jedenaste wcielenie Pało Rinpocze. Inkarnacji szukała specjalna grupa, powołana po śmierci X Pało Rinpocze, który zmarł w Indiach w sierpniu 1991 roku. Chłopca odnaleziono na podstawie listu XVII Karmapy, który opisał miejsce narodzin dziecka i podał imiona rodziców. Wybranego chłopca przywieziono z rodzinnego Nagczu (chiń. Naqu) i intronizowano w klasztorze Njenang w 1995 roku. „Po rozpoznaniu zabrano go do Curphu, gdzie Karmapa dał mu rzeczy, należące do X Pało Rinpocze”, powiedział TIN mnich z Toelung Deczen.

z XVII Karmapą

Po wskazaniu go przez Karmapę – który sam został rozpoznany przez Dalajlamę, a następnie zaaprobowany przez Pekin jako głowa jednej z czterech głównych szkół buddyzmu tybetańskiego – władze chińskie uznały status Pało Rinpocze. „Teraz, gdy nie ma Karmapy – powiedział TIN inny mnich – Chińczycy nie lubią już Pało Rinpocze i nazywają go fałszywym lamą”. W grudniu 2000 roku, mimo oficjalnych próśb, władze ChRL nie udzieliły zgody na odwiedzenie Njenangu zachodniej delegacji rządowej.
Po ucieczce Karmapy i wywiezieniu do Lhasy Pało Rinpocze w Curphu i Njenangu zamarło życie religijne. „Kiedy zniknął Karmapa, podupadła dyscyplina i klasztor Curphu przestał się rozwijać – mówi mnich z regionu. – Władze lokalne przysłały funkcjonariuszy, którzy wspólnie z komitetem demokratycznego zarządzania klasztoru przepuścili mnichów przez program edukacji politycznej i ideologicznej. Studia i praktyki religijne zeszły na dalszy plan; nie traktuje się już ich tak poważnie, jak wcześniej”.
Przed ucieczką Karmapy w Curphu i Njenangu realizowano wiele projektów. Dzięki pomocy finansowej zachodnich i tajwańskich organizacji buddyjskich budowano drogę do Lhasy, a Lama Cełang Taszi wspierał budowę lokalnej szkoły i ośrodka zdrowia. Z napływających z Tybetu raportów wynika, że władze chińskie kazały przerwać te prace.